Poesía

A ESTRADA DA LIBERTADE
Unha estrada na terra e outra no mar:
os ajotados
cos ollos embazados
camiñan de vagar.
Mulleres esquecidas,
nenos nus,
pobres vellas espidas,
carnes aterecidas
sin amore e sin pan, sin achego e sin luz;
o feije familiar esvencellado,
as leiras ermas, ermas as searas,
a esclavitú nos corpos e as esclavitú nas almas.
No chao abandonado
nin un latejo ergueito
de santa rebelión,
nas almas e nos corpos nin un feito
que señale o camiño de sol da redenzón.
Unha estrada na terra e outra no mar:
os ajotados
cos ollos embazados
camiñan de vagar.
¡Oh terra asoballada sin patria e sin fogar!
Para ti nunca houbo lei nin justicia nin dor.
Buscando pan e amor
van as errantes ordas
abaifadas, famintas, sin ventura,
a tirarse as súas lordas
baixo a estrana quentura
d’outro sol.
¡Raza pacente e mol!
Si ja n’atura
o teu ben tanto mal,
e o lobo baija o val,
tu rube a serra
que a labarada ardente e trágica do facho
envolva n’un refacho
de fogo dardejante, de chamas e de luz
as laceiras da Terra
¡Irmaos queimemos ista cruz!

Victoriano Taibo A Nosa Terra. Número 95. Páxina 5.
Repítese en: Xornal “El Pueblo Gallego”, 01-01-1928. 1ª. Páxina.
Do libro “Abrente”. Páxina 84.