CONTOS PEQUENOS-Victoriano Taibo García

Según tiña dito, como remate o asunto do epígrafe, dóu as solucións as adiviñanzas, como sigue:

                     Conto                                              resposta   
--  "O burriño e mail-o porco"........................   A miñoca.
--  "O lagarto e mail-o sapo" .........................  O ovo.
--  "O decreto" .............................................  A amora.
--  "O achar"..................................................O novelo (castelán: ovillo)
--  "Para quén cantóu o cucorréi? " ................ O gorgullo (castelán: gorgojo) e o mosquito.
--  "A noz" ....................................................A chave.
--  "O chufón e o vanidoso" ............................ O burato ou furado.

Os resultados figuran o dorso de cada conto con adiviñanza.

Pola transcripción, Miguel.

CONTOS PEQUENOS

O BURRIÑO E MAIL-O PORCO

Naquela corte, un burriño entretiña a súa vida tristeira, meditando na carpulla que pasaba, nos paus con que lle magoaban-as costas e nos sacos de grau e fariña, que carrexaba tódol-os días, do muiño â casa e da casa ô muiño.

Dorido de tantos traballos, o malpocado arrenegaba da súa sorte. A’ beira do burriño, arredado por unhas táboas, estaba o cortello, e nel vivía e trunfaba-con perdón das caras mais vellas- un cocho tan ben mantido, gordo e repoludo, que mesmo facía alongal-os dentes ventando as lonxas de raxo, as tenras frebas de entrecosto e o fígado encebolado.

Cando o burro orneaba c’a fame, o seu dono asañábase, collía unha bragasta, dáballe unha boa xeira, e se cadraba, poñíalle no pesebre un feixiño de herba mollada, tan pequerrecho que lle non chegadaba a un dente; así é qu’o pobre do burriño, morto de fame e traballo, andaba sempre c’o dente regañado. E cando o porco roncaba, o seu amo pasáballe agarimoso a man pol-o lombo, rañáballe a barriga, e enchíalle a maseira de follada, navos e patacas, todo mesturado con fariña milla, ben cocido e quentiño.

O burro erguía a testa por derriba das táboas do cortello e vía como o porco fozaba e resopraba na maserita, guindando ô chan e botando de perda tan sabrosa comida. E o soberbo do cocho rosmáballe: -Qué v’es ti aquí, a metel-o fuciño?

-Non che pareza mal, hom, nonche pareza mal-expricábase humildemente o burro-.

Quéroche decir que se non debe botar de perda tanto ben de Deus.

-Pois ala, fora d’aquí! Déixame comer en paz. Ti o teu feixiño de herba mollada, ôs teus sacos e ôs teus paus.

Ala, fora d’aquí!

-Ben, home, ben, pois...non botes tanto por ela, que iso de comer e folgar, en algo che a de vir a dar.

E unha mañán de xiada do mes de Nadal, entraron catro homes no cortello, colleron o porco pol-o rabo e pol-as orellas, e a couces e rempuxós, queiras non queiras, puxérono deitado derriba d’unn longo banco.

O cocho espernexaba e berraba como un alarbio; e cando o matachín lle ía a fundil-o coitelo pol-a gorxa abaixo, o burriño relembroulle ô porco: -Non che decía eu que iso de comer e folgar, en algo che había de vir a dar? E respondéulle o porco, que era un enxaguado:

-Váncheme a afeitar.

E matárono, chamuscárano e afeitárono, que é o que lle pasa ôs que comen e non traballan.

≈ ≈ ≈ Unha longa longarela pasou pol-a miña terra, díxolle â miña veciña que lle tornase a galiña

(A’ volta)

Pola transcripció0n: Miguel

PARA QUÉN CANTOU O CUCORRÉI?

Unha fermosa mañá de primaveira, dous rapaces, atravesando un pinal, ouviron o ledo canto de cucorréi, e puxéronse a berrar:

-Cucorréi, cantos anos vivirei?

E o cucorréi, que é un paxaro mui cumprido, respondíalles: -Cucu...cucu...cucu... E falóu un d’eles, afeito a dar creto a certas superticiós: -Este paxaro é de mui bon agoiro para min. E inda que ti mo non creas, para min cantóu.

E salta o outro, que era ainda mais parvo qu’ô primeiro:

E por qué o cucorréi te ha querer a ti máis qu’e a min?

E por qué, se cantóu, cantóu para ti?

Foi para min para quen o cucorréi cantóu. Dígocho eu que abofellas o sei ben.

-Mintes! O paxaro cantóu para min!

-Quén mintes es ti! O cucorréi pol-o meu ben, non pol-o teu, cantóu.

E como os dous se crían c’a razón, e un negáballa ô outro, impuxérona a zucos e labazadas, a así que cansaron de se mallar, e cada quen coll´eu pol-o seu camiño, un levaba un ollo feito unha mazá con traxe de luito, e o outro unha man escordada e uns fuciños tan grosos, lañados e bermellos que mesmo parecían un xamón encertado. Pouco despois os dous boxeadores, volveron a atoparse xuntos na cas do médico da vila de preto, a onde tiveno que ir a pór remedio âs súas fridas.

Féital-as curas e postas bismas e vendaxes, un d’eles preguntóullo o médico:

-Canto lle debo?

-Ti, un peso.

 -E eu?-averiguóu o outro.

-Ti, outro peso.

Dous pesos entre os dous, a partes iguales-xustiprecióu o galeno. Un dos contendientes ergueuse en queixas: -Eche boa! E todo por este cacharolas, que se empeñóu en qu’o cucorréi cantara para él e non para min, como é a verdade.

-A verdade é que foi para min para quen cantóu. E senón que nolo diga aquí o señor médico, que destas e doutras cousas, sabe moito máis ca nós. O médico colléu os dous pesos, que eran de prata, e facéndoos tinguiliar encol do mármore d’unha mesa...

-Ai, meu deus, que burricáns nacéstedes!-decía cheo de risoñas extranezas- Estádelo vendo, estádelo ouvindo, e non queredes decatarvos.

Para quén cantóu! E para quén había de cantar? O cucorréi cantóu para min.

≈ ≈ ≈ Dous bois de peso e medida comen e beben e trunfan na vida. Un come e non bebe, outro bebe e non come. Adivña si ti, si es home. Non acertas p’ra este ano nin tampouco p’ro que ven, senón que cho diga alguén.

(A’ volta)

O CHUFÓN E O VANIDOSO

Un ricaz de aló d’un lonxano algures, con casal de muitos labramios, curtiñas e gado de seu, chamóu a dous criados e mandóulles:
-Ídevos ô obradoiro do Sr. Nartallo, e que vos dea o chedeiro que x’ô tén rematado.
Un dos criados, amigo de non arrimarlle as costas âs cousas mui pesadas, preguntóulle:
-E cómo o traemos? -
O’ lombo-respondéulle o amo, home de poucas falas.
E cando os dous se viron diante do chedeiro con cabezalla e todo, o que fixera a pregunta, que tiña mais de nugallán que de parvo, e que conocía ben o frato do seu compañeiro, falóu amarguexado:
-¿E en que diaños estaría pensando o noso amo para mandar só dous homes, e que leven ô lombo un carro enteiro, como aquel que di?
Ti véno ves, non lle faltan mais qu’as rodas e os fungueiros. Nin que fóramos unha xugada de bois! Non hai nesta terra dous homes capaces de levalo.
Mail-o outro, que vivía cheo de orgullo e vanidade da súa forza, repuxo:
-Fon! Que me ves ti aquí a min co-iso da xugada de bois e dous homes para levaren isto.
C’un home, abonda.
-E onde está ese home?
-Aquí, a túa veira, disposto a probarche o que di- e petaba fortemente c’a man aberta na tampa do peito.
-E vaste a rir de min ou que?
Non che estóu para lerias! -Lerias, nonsi?
Lerias? Pois anda axiña, axúdame a erguer, e vas a ver ti quen son eu.
E cando o forzudo ía corredoira adiante , anegado baixo o peso do chedeiro con cabezalla e todo, o retrancas do nugallán, debullábase en alaudos:
-Como ti es forte, meu amigo! Se o non vira como o estóu vendo, lle non dira creto a quen mo dixese!
Non hai dous homes no mundo capaces de faceren o que ti fas ¡ Mesmo parece que chedeiro, cabezalla e tentemozo van mais axeito riba das túas costas que encol das súas mesmas rodas! Qué forza mais tremendisma che puso Deus no lombo!
Pero, home, pol-a Virxe da Saleta, ti estaste botando de perda! Pousa, ho, pousa un bocadiño, ou déixame a min que siquera che bote unha man.
E a vanidade do forzudo, aguilloada, máis pol-os comprimentos e gabanzas, que pol-o peso do chedeiro, opoñía:
-Non, non, non! Hasta convencer de que eu son quen para levalo inda que sexa ô cabo do mundo.
E anda que te anda e suda que te suda, chegóu â casa c’o chedeiro con cabezalla e todo, naméntral-o outro o enchía de alaudos e botaba un cigarro. O vanidoso está decote ô servicio de quen o chufa.

≈ ≈ ≈ O galego que non fala na lingua da súa terra nin sabe o que tén de seu nin é merecente d’ela.

≈ ≈ ≈ Que cousa é cousa? para adiviñar é, canto mais lle quitan, meirande é.

(A' volta)

Pola transcripción: Miguel

CONTOS PEQUENOS

¡

O LAGARTO E MAIL-O SAPO

Entre as lañas d’unha casa vella vivía un lagartiño, que aganchaba pol-as paredes metíase por tódol-os buratos buscando vermes e cascudas para a súa mantenza.

Despois de fartarse de sol, corría como un lóstrego por derriba do tellado, ía e viña, sobía e baixaba; e dando voltas e reviravoltas, semellaba non ter acougo. Este lagartiño era un ximnasta de vez, forte, san, lixeiro e agudo como unha denosiña.

Pé da casa vella, nun buratiño d’un valado, demoraba un sapo, que se non entretiña mais que en comer, asubiar e dormir. Non saía do seu burato senón para roer e dare ô dente. E cando se decatóu, atopouse feito un barrigán, c’unha panza tan chea, grosa e pesada, que lle non deixaba brincar, correr nin se movere a xeito.

Unha mañá fresqueira, o sapo estaba aniñado ô sol â veira d’un regueiro. Pasóu por alí o lagartiño, e vai e dille:

-Ai, sapiño, e ti que fas?

-Estóu tomando a raiola, que teño moito frío.

-Pois para escorrental-a friaxe, o millor éche esparexerse. Ala, vente conmigo âs cereixas.

Fóronse os dous pol-os camiños, anda que te anda que te andarás, e chegan-o pé d’unha cerdeira. O sapiñio quixo subir e non puido, que lle pesaba muito a barriga; pero o lagartiño, que era mais listo, colléu e...reee!... apoliñou pol-a cerdeira arriba.sentóuse nunha poula e púxose a comer cereixas. E o barrigolas do sapo pedíalle:

-Ai, lagartiño, lagartiño, bótame unha cereixa pol-a alma de quen che morreu.

E díxolle o lagarto:

-Pois abre ben a boca que che vou a botart unha mui grande e mui gorda, que teño collida c’a punta do rabo.

E o lapón do sapo, abréu unha boca de cuarta e media. ¡Aaah!

E vai o lagartiño, que era un pillabán, apretóu a cereixa, e con toda as forza da punta do rabo, botoulla pol-a boca abaixo, atravesoulla no medio e medio da gorxa, e o lapadoiras do sapio abafóu, morreu esganado.

Isto pasoulle ô sapiño por fopeiro e comellón.

≈ Curcubico non tén aas, pés nin pico, e os fillos do curcubico, teñen aas, pés e pico.

(A’volta)

Polas transcripción:Miguel

CONTOS PEQUENOS

O DECRETO

Aquel aposto galo pedrés deu unhas voltas con muito arroallo pol-o seu galiñeiro, picoteóu canto quixo no farelo da moega, e despois de botare unhos solbos no bebedeiro, como se xa lle non quedase outra cousa que facer, brincóu a cerca do eirado, e foise de pándiga, cavilando na longura e grosor das miñocas, nos graus de millo esquecidos pé dos piornos, e ben seguro de qu’o mundo era seu.
E cando nun andar cheo de señorío, erguía e baixaba o pescozo para escollel-o millor camiño...zas! ve vir a toda carreira, e cara a él, a un langrán d’un raposo, amostrando uns dentes mais longos qu’a fame.
Alpurizáronselle todasl-as prumas, erguéuselle o rabo e aniñóuselle o pescozo. Corréu tremente como un tolo, deu un brinco, e quedóu derriba do patín d’unha casa, aletexóu rexo e lixeiro, e d’outro brinco, prantóuse no tellado.
O volpe ríase a fartar do medo do galo:
-Pero que parvo te fixo Deus!
Metido no galiñeiro, a voltas e revoltas c’as túas galiñas, nin siquera te enteras do que mais che compre saberes.
Viacá, hom, viacá; baixa, non sexas medoso. Rematóuse a guerra entre nól-os animás. De hoxe en diante non se matarán uns os outros, mais qu’os burricáns dos homes, que canto mais vai, piores son. Mataranse eles e seguirán matándonos a nós. Os teus amos, seino ben, xa teñen o arroz mercado para pórte en tarteira. Baixa, hom, baixa, non sexas marmeco, baixa e ponte a par de min. Quero qu’o vexas pol-os teus mesmos ollos, e non coides que hai engano no que che vou a ler. E o volpe desenvolvéu un rolo de papel, que tiróu d’unha carteira, que traía pinchada do pescozo.
Ganado mais pol-a cursidade que pol-a con fianza, o galo íase achegando ô patín e o raposo:
-E que di ese papel? -
E que ha decir, hom, e que ha decir? Mesmo me acora que ainda o non saibas. Ben se ve que non andas ceibo, que saes pouco do galiñeiro. Pois di que dende hoxe, veñen obrigados tódol-os animáis, baixo pena de morte, a respetárense e axudáranse a viviren como irmaus.
Dende hoxe queda fundada entre nós, a Cofradía da Boa Armonía, nun tan aloumiñante e forte vencello de confraternidade, que vén a establecer a concordia e a cubizada paz entre o raposo e a galiña, o lobo e mail-o año, a martaraña e os pitos, o miñato e mail-a pomba... Ai d’aquel que desobedezca este Real Decreto! Pobre de quen!. Engaiolado por tan boas novas, o galo xa ía a baixar ô patín, mais ainda desconfiado, preguntóu:
-E quén foi o que fixo ese Real Decreto?
-E quén ia ser, hom, quén ía a ser? O noso rei, o rei de tódol-os animás, o bó entre os millores, o sabido entre os mais sabidos. Foi a escola con Prevediños; fíxose bachiller en Carqueixoa; abogado, en Santiago de Compostela e doctor en Madrí. A min caime a baba cando o oio falar. Da xenio velo cando se pón as antiparras, a levita e a chistera. Xa leva escrito mais de vinte libros, a fáiseme extrano que ti lle non teñas lido ningún as galiñas do teu galiñeiro.
Baixa, ponte a miña veira, que quero que leas conmigo, e conozas a nova lei de pe a pa. Erguendo unha pata e baixando a outra, o molanqueiro do galo se non astrevía a baixar. Ollaba par’o Decreto e vía os longos dentes do raposo qu’o tiñan asombrado. E o volpe teimaba:
-Baixa e ilústrate, adeprende, que boa falta che fai, baixa, que che vou a lel-o Decreto. E n’isto chouta por un valado un can de palleiro, grande e forzudo, como un touro, que se aboca ô volpe para chantarlle os dentes; pero o raposo, non fai mais que velo, dalle sebo os pés, e bota a correr como un arrautado.
E o galo apelidáballe desde o seu poleiro:
-Viacá, hom, viacá; non fuxas, non sexas marmeco. Ponte a veira do can, e lelle o Decreto.

≈ Branca nacín, verde me vin; e de bermella, volvinme negra.

(A’ volta)

Pola transcripción: Miguel

CONTOS PEQUENOS

Son oito contos, todos coa mesma introducción co incorporado fai 2 0u 3 datas. 

Algúns dos contos, no seu remate, soen presentar unha adivinanza, cuxo resultado nun principio non facilito, pero confío en facelo axiña A NOZ sobre a frondente nogueira que se ergue preto do lugar, había unha noz guindada no chan. Un rapaz viuna, e sinalándoa, excramóu: -Unha noz! Outro rapaz deu lixeiro unhas alancadas, e colleuna. O primeiro reclama: -É miña, pois fun eu o primeiro qu’a vin. O segundo nega: -Non, a noz pertenceme a min, que fun o primeiro que lle puxo as mas derriba. Armóuse unha rexa disputa, e xa ían a escomenzar a tordeadas, cando xurdíu un mangallón de mais anos e mais forte, impoñendo: -Ou, meus amigos, mas quedas, vouvos a pór de acordo. Prantóuse entre os dous cativos, botóu man d’unha pedra, abriu a noz, e sentencióu: -Esta codia verde, de fora, correspóndelle o primeiro que veu a noz, a casca dura tócalle ô qu’a apañóu; e o qu’a a noz tén dentro...iso gardoo eu: son as costas deste xuicio. E ríndose engadéu: -Este évos o remate ordinario de tódo-los litixios. Lémbradevos ben, non se vos esqueza. Os preiteantes perden todos sempre; non gaña ningún, endexamáis. Meu cortexo, meu penderexo, dalle que dalle no furadexo (A’ volta) Pola transcripción: Miguel.

CONTOS PEQUENOS

O LORO DE BIEITO CIROLAS

Cando Bieito Cirolas chegou a súa aldea, despois de botar mais de vinte anos en Río Xaneiro, os seus parentes e veciños non facían senón falar dos seus baúleds, ateigados de traxes noviños do trinque, e dos seus cartos, en onzas de ouro relucente.

Tamén traía xoias; pero entre elas, a millor, era un loro paroleiro, con mais côres qu’o arco da vella. As xentes ficaban abraiadas ouvindoo falar. Falaba tan ben, qu’as vellas qu’o escoitaban, decían que aquelo tiña que ser cousa do diaño.

Bieito Cirolas erguéu unha casa, arredor da casa fixo un xardín; dándolle volta o xartdín, mandóu pòr unha reixa de ferro, e na reixa puxo o loro para que se asollase e engaiolara c’a súa conversa, ôs que pasasen pol-o camiño.

E o primeiro que pasou foi un rapaz que, en canto veu e oeu falar ô loro, agachouse no chan, colléu un croio e erguéu o brazo para guindarllo.

O coitado do loro, cheo de medo, estirou o pescozo, abriu o pico e falou valente:

-Animal! Besta! Salvaxe!

O rapaz quedou c’a boca aberta, caeulle a pedra da man, sacóu o pucho, e rogóu humildoso:

-Disimule, meu señor, disimule. Coidei que era un paxaro.

≈ ≈ ≈
Para decir apresa, muitas veces e arreo:
Ispe a capa, frade,
frade, ispe a capa...
Pola transcripción: Miguel

CONTOS PEQUENOS

Autor: Victoriano Taibo García (1885-1966) Numerario da Real Academia Galega.
Dibuxos de: Rial. Descoñezo o autor. Non teño outro dato que o sinalado. Prégase información quen poida aportar algo máis concreto.
Dedicado: o fillo dun prestixioso oftalmógo establecido en VIGO.

O’ achar

Aquela mañá, os rapaces que asistían á doctrina, na santiaguesa capela de San Roque, non estaban moi atinados nas súas respostas. Un pequerrecho atrevido entretíñase en face-lo comento de cada unha das equivocaciós dos seus compañeiros, c’unha sorda e contida risada contaxiosa, que ascendía a risa dos demais.
O crego catequista, dirixíndose a él, preguntóulle con dóce severidade: ¿Sabes quén e Deus, pitís? O rapacete ollóu fixamente ô sacerdote, baixóu a testa ollando ô chan, permanecéu uns istantes oll´andose a si mesmo, erguéu a cabeza, e aventuróu: -Pois...Deus...Deus...élle San Pedro.
O crego asintéu humorístico: -Acertache, catavís! E o rapaz, que non quixo vivir de trampas, e soubo ademais ter en conta os seus méritos, acraróu mui satisfeito: -Ai, señor cura, pois boteille ô achar.
     Redondiño, redondón, sin furado nin tapón; se lle turran polo rabo corre com’o diaño. (A’ volta)

Sta Eulalia de Bóveda

Hace unos días he tenido ocasión de visitar el pueblecito de Santa Eulalia de Bóveda situado a 14 Km de Lugo y que es de esos sitios que vale la pena repetir. La restauración del entorno que rodea al monumento, que da nombre al pueblo, fue dirigida por el arquitecto Penelas y llama la atención que las puertas y ventanas de las casas son de madera todas pintadas de verde, no se ve el tendido eléctrico, está soterrado, y tampoco se ven antenas de TV sobre los tejados; así han conseguido dar al pueblo un ambiente lo más parecido a la época del monumento y que su historia me ha parecido muy curiosa.

Parece ser que el párroco del lugar logró llegar a un espacio donde la tradición situaba otra iglesia ubicada debajo de la actual construida a finales del siglo XVIII. Después de confirmarlo, a través de los libros de fábrica de la parroquia, excavó un agujero de más de dos metros de profundidad hasta llegar a un pequeño hueco que le facilitó el acceso a un tubo conformado por el arranque de una bóveda. Allí se encontró con formas y colores de diferentes tipos de aves pintadas entre motivos vegetales que cubrían por completo el paramento abovedado. Era por el año 1914 pero el hallazgo no se dio a conocer hasta 1926; el motivo, como suele pasar con este tipo de descubrimientos: documentación, reconocimiento por parte de expertos, burocracia etc.
 

Un muro aislaba el estrecho recinto descubierto por el párroco del resto de la estancia. Este muro no era original, tenía la función de sostener el techo abovedado ya que la zona central cayera. Dicha estancia mostraba una planta dividida de forma longitudinal en tres espacios separados por arcadas; el central era el más amplio y los laterales apenas llegaban a un metro de ancho. Esta distribución semejante a las basílicas cristianas junto con la aparición de un gran arco y la orientación de la fachada al Este precedida de un vestíbulo, facilitaría una primera identificación del edificio como templo cristiano primitivo.

Sus reducidas dimensiones justificarían la construcción, en una época posterior, de otra iglesia encima (de la que sólo queda un muro) quedando transformada la original en cripta. El derrumbamiento de la planta inferior se producía como consecuencia de la instalación de sepulturas de piedra, nefastas para la estabilidad del conjunto arquitectónico, y ésto justificaría la construcción de la actual iglesia parroquial en el terreno contiguo.

Las obras de restauración consistieron principalmente en la eliminación de la humedad localizada bajo el pavimento. El párroco (que había sido nombrado maestro de obra y que murió en 1974, a los cien años) advierte que el pavimento no había sido reconocido a fondo y decide levantar las losas de mármol que cubrían la nave central, encontrándose debajo un estanque lleno de agua cristalina cuyo nivel se mantenía constante. El hallazgo de esta piscina junto con los restos de cerámica encontrados, sitúan a este monumento en la época romana. Parece ser, que nos encontramos ante un lugar dedicado a las ninfas; por otra parte, un dudoso análisis clínico indica que el agua de la piscina tiene propiedades curativas del reumatismo deformante, de ahí la representación de los lisiados en la fachada exterior de la cripta; circunstancia que también encajaría con la teoría de la dominación romana.

Ave Mª Ave............el Napoleon de Vigo

http://www.youtube.com/watch?v=IPwUBdoX_D4

Enlace video del Napoleón de Vigo. 

HISTORIA DEL RATÓN PÉREZ

Como supongo que la mayoría de los que formamos parte de este curso de mayores, somos abuelos, voy a compartir con vosotros una curiosidad que leí estos días en un periódico antiguo que, ocasionalmente, llegó a mis manos para que se lo contéis, si procede, a vuestros nietos.

Es la historia de un pequeño ser que entra en nuestros hogares y sale huyendo con los recién caídos incisivos, a cambio, eso si, de un módico precio. Sí, el Ratón Pérez.

Pues parece ser que su domicilio habitual era en la calle Arenal 8 de Madrid, sótano de Ultramarinos Prats, y que nació en el año 1894, como protagonista de una historia creada por el Padre Luis Coloma, para el rey Alfonso XIII, justo cuando, el rey niño perdió su primer diente.

El manuscrito (se conserva en la cámara acorazada de la Biblioteca del Palacio Real) cuenta que "cuando el rey Bubi (así llamaba a su pequeño Alfonso, la reina María Cristina de Austria) tenía 6 años, se le cae el primer diente, lo pone debajo de la almohada y espera con ilusión la llegada del ratón Perez. Se dispierta al oirle llegar y convertido en ratón por R. P., le acompaña a su casa, donde conoce a su familia y luego van a recoger el diente de un niño de familia humilde. El pequeño rey descubre entonces que entre su súbditos hay familias que viven en la miseria".

Desde que en el año 1911 se publica la primera edición ilustrada del libro, el Ratoncito Pérez ha mostrado multiples rostros. Desconozco si actualmente hay alguna exposición donde podamos descubrir todas sus identidades. Según este periódico en el año 2000 se ha podido visitar una, organizada por la Asociación Española del libro Infantil y Juvenil que permaneció abierta en el Centro Cultural Puerta de Toledo de Madrid. En ella se han podido ver 70 ilustraciones originales de Ratón Pérez, hechas expresamente para esa exposición por ilustradores españoles contemporáneos y que presentaba también a través de paneles informativos el manuscrito del Padre Coloma; la edición de 1911, ilustrada en blanco y negro por Mariano Pedrero y la adaptación de 1915 con ilustraciones a color de G. Howard.